حجت الاسلام و المسلمین حسینی قائم مقامی در درس اخلاق جامعه علمیه امیرالمومنین(ع) گفت: در بحث معرفت نظری و عملی بین کسانی که تکیه شان بر اصطلاحات است با کسانی که تکیه شان بر قرآن و روایات است تفاوت وجود دارد.
او افزود: فلاسفه و عرفای غربی بر این باور بودند که معرفت اگر به حقایقی که مقدور انسان نیست تعلق بگیرد ، معرفت نظری گفته می شود و معارفی که مقدور انسان است را معرفت عملی می گویند.
ولی عرفا و فلاسفه ی اسلامی بجای اینکه روی متعلق معرفت بحث کنند ، روی درجات معرفت بحث می کنند و می گویند : درجه ای از معرفت که معرفت نظری نامیده می شود درجه ای است که عقل انسان بصورت فطری چیزهایی را می داند به تعبیر دیگر معرفت کلی نسبت به بسیاری از چیزها دارد.
حجت الاسلام حسینی قائم مقامی گفت : طبق قرآن کریم و روایات دو مرتبه برای معرفت در نظر گرفته می شود : 1- معرفت نظری که اول درجه ی معرفت است 2- معرفت عملی که شناخت تفصیلی معرفت نظری است . علت اینکه به این معرفت ، معرفت عملی گفته می شود این است که رسیدن به این معرفت ، راه منحصر به فردش عمل است و عمل یعنی همان دستورات اسلام.
استاد اخلاق حوزه علمیه گفت : عمل که می کنیم ، آنچه را که قبلا شناخته بودیم ، شهودی می شود. عمل موجب پدید آمدن معرفت می شود همان معرفتی که امیرمومنان(ع) فرمودند: لو کشف الغطاءما ازددت یقینا«اگر پرده ها از مقابل چشمانم کنار رود ، به یقینم افزوده نمی شود.»
او در ادامه افزود : حضرت امام خمینی (قدس سره) می فرمود : ای عزیز ! تلاش کن شناخت و معرفت را از مرحله ی عقل به دل منتقل کنی ، زیرا عقل ، عقائد را تفصیلی درک نمی کند ، ولی دل عقائد را از نزدیک لمس می کند.
استاد اخلاق حوزه در پایان با توصیه ای راجع به قرآن کریم خاطر نشان کرد: علامه ی طباطبایی بسیار به قرآن اهتمام داشتند و حاضر نبودند کار قرآنی را با هیچ چیزی عوض کنند.