مراسم یادواره شهدای طلبه جامعه علمیه امیرالمؤمنین(علیه السلام) و رونمایی از مزار شهید گمنام این مجموعه با حضور مدعوین و مسئولین منطقه، اساتید، طلاب و اقشار مختلف مردم، روز چهارشنبه 11/12/95 شب شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در مسجد ولی الله الاعظم (عج) برگزار گردید.
در ابتدای این مراسم که با پخش کلیپی از مراسم تشییع پیکر شهید گمنام جامعه همراه بود، مسئول جامعه علمیه امیرالمؤمنین(علیه السلام)، حجت الاسلام و المسلمین استاد کرباسی به تقدیم خیر مقدم پرداختند، اهم بیانات ایشان بدین شرح است: چند سالی است که در ایام اسفند ماه یادواره طلاب شهید جامعه برگزار می‌شود، اما امسال این یادواره رنگ و بو و نورانیت ویژه‌ای دارد. نورانیتی که برگرفته از حضور شهید گمنام در این مجموعه است. و امید است که طلاب جوان از نورانیت و این افتخار بیشترین بهره معنوی را داشته باشند. ما معتقدیم که شهدا طبق تصریح قرآن کریم زنده هستند. «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ»[1] بلکه زندگی ساز و احیاگر هم هستند. ادامه آیه می‌فرماید: « فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ»[2] شهدا بشارت می‌دهند کسانی را که در پشت سر شهدا و بعد از ایشان هستند و هنوز به شهدا ملحق نشده‌اند. بنابراین ما در ارتباط با شهدا، چه شهدای صدر اسلام و شهدای جنگ تحمیلی و شهدای مدافع حرم، اگر چنین بهره وری را داشته باشیم در راه شهدا هستیم. کسانی که از شهدا بشارت می‌گیرند چه ویژگی‌هایی باید داشته باشند؟ آیا کسانی که سرگرم دنیا و لذتهایش هستند، مصداق «لم یلحقوا» هستند؟ یا کسانی که در مسیر ولایت و در راستای اهداف مقدس نظام اسلامی هستند؟.
یادواره شهدا باید به گونه‌ای باشد که انسان از آن با دست پر بیرون برود و توشه‌ای برای چند وقت برداشته باشد. ما باید نگاهمان به شهدا عوض بشود. نگاه احساسی و عاطفی فایده‌ای ندارد. و باید درس آموزی از شهدا داشته باشیم.
در ادامه مراسم نیز حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان این محفل را با سخنرانی خود بهره‌مند ساختند.
اهـمّ بیانات ایشان بدین قرار است: خداوند متعال در آغاز قرآن کریم از ایمان که سخن به میان می‌آورد، ایمان به خدا را مطرح نمی‌کند، بلکه ایمان به غیب را تصریح می‌فرماید. «الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْب»[3] در اینجا غیب را مطلق آورده است. از جمله اموری که ایمان آوردن به آنها سخت است حتی سختتر از ایمان آوردن به خدا، ایمان آوردن به فضائل اولیاء خدا و نور و عظمت آنهاست همچنان که ایمان آوردن به شدت رذالت دشمنان اولیای خدا هم دشوار است. برخی از همین باب که این ایمان به غیب در آنها ضعیف است. می‌گویند خداوند با این رحمت واسعه مگر می‌شود انسان‌ها را به جهنم ببرد و شکنجه بکند. این افراد شدت رذالت انسان‌های بد را باور ندارند. یکی از نحله هایی که در جریان‌های فکری زمانه ما رسوخ کرده، تحت عنوان پولورالیسم یا هر مسلک فکری دیگر که اهداف شوم خودشان را تئوریزه می‌کنند. همین است که می‌خواهند بگویند آدم بد نداریم. اما در قرآن که نگاه می‌کنیم می‌بینیم واقعا آدم‌های بد وجود دارند.
یکی از مصادیق ایمان به غیب، ایمان آوردن به فضایل اولیای خداست. در صدر خوبان ائمه هدی(علیهم السلام) هستند و یکی از این خوبان، شهدا هستند. امام خمینی(ره) نور خوبی و پاکی شهدا را باور کرده بود برای همین هم بود که می‌فرمود: شهدا یک شبه ره صد ساله را پیمودند. فکر نکنیم که این شهدا یک مقدار از ما بهتر بودند، یا نه خیلی بهتر هستند. بلکه خوبی شهدا در حدی است که شاید مافوق تصور ما باشد. به جایی رسیده‌اند که «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ» کلمه «عند» یک نوع نزدیکی را می‌رساند و چه روزی‌ای می‌خورند. و چه تأثیری خواهند گذاشت. یکی از شهدای مدافع حرم را من می‌شناختم، یک آدم فعال بود و کوشا، وقتی قضیه سوریه شروع شد. رفت زبان عربی یاد گرفت و چند باری رفت و سوریه تا آخر شهید شد. می‌گفت من می‌خواهم شهید شوم، اما نه به خاطر اینکه از زیر کار در بروم، برای اینکه شهدا بیشتر کار می‌کنند من هم می‌خواهم دست و بالم باز بشود. اگر باور داشته باشید که شهدا زنده هستند، ارتباطتان با آنها یک‌جور دیگری خواهد بود. باور کردن مقام شهدا و این فضیلتی که خدواند به اینها داده، انسان را متحول می‌کند.
خداوند متعال خطاب به حضرت موسی (ع) فرمود:«إِنِّى أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً وَ أَنَا اخْتَرْتُکَ»[4] اولین وحی‌ی که به حضرت موسی (ع) رسید این آیه بود: إنّی أنا ربُّک، بعدش فرمود: فَاخلَع نَعلَیک، آیا اینجا وادی مقدسی به نام طوی بوده و حضرت موسی این قضیه را نمی‌دانسته است؟ علامه طباطبایی می‌فرمایند: این طور نیست. آنجا جای مقدسی نبوده است، بلکه جای مقدسی شد. وقتی که خداوند با موسی در آنجا سخن گفت، مقدس شد. تا جاییکه خود حضرت موسی هم بایستی حرمتش را نگه دارد و کفشش را در بیاورد. باور کردن این هم یکی از مصادیق ایمان به غیب است.
دوستان طلبه باید باور داشته باشند نورانیتی را که شهدا دارند و اینکه شهدا زنده هستند و بشارت می‌دهند به کسانی که بخواهند. این قضیه را ما در زمان جنگ لمس کردیم، طلاب عزیز باید باور داشته باشند نورانیتی را که خود همین طلبگی دارد و نورانیتی که این لباس دارد. ما در مورد علمای خوب چقدر تعابیر والا و عالی در روایات داریم. باید باور داشته باشید تا به موفقیت برسید.
در انتهای این مراسم نیز برادر ارجمند حاج عیسی کوه‌فلاح به مرثیه سرایی شهادت زهرا(سلام الله علیها) پرداختند و دسته عزاداری سینه زنان به سمت مزار شهید گمنام حرکت کرده و از مزار شهید گمنام جامعه علمیه که به تازگی به بهره برداری رسیده، رونمایی کردند.